-Ο μονόλογος της θυματοποιημένης μητέρας-
Η εσωτερική κραυγή μιας απελπισμένης συζύγου προς κάθε γυναίκα που έχει βιώσει ή μπορεί να βιώσει παρόμοιες καταστάσεις και συναισθήματα.
Όλα ξεκίνησαν λάθος: θεώρησες εξαρχής δεδομένη την ειλικρίνεια, την αυτογνωσία και την υπευθυνότητά του. Δεν τον χαρακτηρίζει τίποτα από τα τρία. Δεν σεβάστηκες τον εαυτό σου, τού έδειξες αδυναμία, αφέθηκες στα δικά του θέλω, αποφάσεις κι ανάγκες ασεβώντας στη δική σου ζωή. Δεν προστάτευσες τον εαυτό σου από την καταστροφική λαίλαπα που έφερε στη ζωή σου, τον άφησες να συνεχίζει ξανά και ξανά να σε διαλύει. Δεν τήρησες ποτέ καμία από τις απειλές σου απέναντί του. Ξέρει καλά, λοιπόν, ότι και τις επόμενες δεν θα τις τηρήσεις, οπότε απλά σε αγνοεί.
Συνεχίζεις να ελπίζεις ότι θα αλλάξει, ότι θα γίνει αυτός που εξαρχής σου παρουσιάστηκε. Μα δεν βλέπεις; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΛΕΓΕ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙΣ! Πάρε το απόφαση, αυτός είναι και κάνε τα δέοντα, έστω και αργά. Μην περιμένεις, μην ελπίζεις, μην προσδοκείς, μην πιστεύεις πια στα ΘΑ του. Δεν βλέπεις; εξαρχής σε αυτά τα ΘΑ πόνταρες και χάραξες τη ζωή σου μαζί του και σε ρήμαξε. Ακόμη σε αυτά τα ΘΑ μένεις;
Δεν έχεις πια να χάσεις και πολλά, τα ισοπέδωσε όλα , έχεις όμως την υποχρέωση να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου, αν όχι για σένα, τότε για τα παιδιά σου! Δεν παύει να σε πληγώνει, να σε προδίδει, να σε απογοητεύει, να σε καταστρέφει κι εσύ τι; Μένεις και μένεις, γιατί, ναι, εγκλωβίστηκες και δεν μπορείς να φύγεις, δεν μπορείς να φύγεις τώρα, αλλά αν δεν σε προσέξεις, αν δεν σε προφυλάξεις, αν δεν σε επαναφέρεις στον εαυτό που είχες ΠΡΙΝ από κείνον, όταν θα μπορείς να φύγεις, απλά τότε θα είσαι αφανισμένη και πάλι απλά θα μείνεις εκεί, μέχρι την τελευταία σου ανάσα, ζωντανή – νεκρή. Και τα παιδιά σου; Δεν τα γέννησες για να φτάσεις να τους φέρεσαι, όπως απεύχεσαι και αποστρέφεσαι να φέρονται στα άλλα παιδιά και εσύ η ίδια τώρα να καταστρέφεις τα δικά σου, γιατί απλά δεν αντέχεις.
Σταμάτα να αντιδράς εκ των υστέρων στα συνεχή λάθη του, που πληρώνεις κι εσύ και τα παιδιά σου. ΦΤΑΙΣ που δεν τον σταμάτησες εξαρχής από το να τα κάνει. Δεν αρκεί να του τα επισημαίνεις, οφείλεις να επιβάλλεις το σωστό με κάθε τρόπο. Μην διαπραγματεύεσαι τα αυτονόητα πια μαζί του! Θα σε τρελάνει! Δεν το ζεις τόσο καιρό; Τι περιμένεις; Να παραδεχτεί τί; Να αλλάξει τί; Κάνει πάντα ό,τι θέλει και όσο κι αν αντιδράς μετά, εκείνος μένει απαθής, ατάραχος κι εσύ διαλύεσαι κι εκρήγνυσαι και δη μπροστά στα παιδιά.
Έχασες για τα καλά τον εαυτό σου, εξανέμισες τις αντοχές και τις δυνάμεις σου και λαθεύεις τραγικά ως προς τα παιδιά σου εξαιτίας του, και τι καταφέρνεις; Να του δίνεις λαβές για να σε κατηγορεί πίσω σου ακόμη περισσότερο, να πείθει και τους άλλους ότι όντως είσαι όπως σε περιγράφει σε αυτούς, γιατί προφανώς στέκεται μόνο στις αντιδράσεις σου κι όχι σε ό,τι τις παράγει. Εκείνος, λοιπόν, θα παραμένει ο καλός, το θύμα κι εσύ η χείριστη. Και τα παιδιά, ωστόσο, θα μεγαλώνουν μες στην ένταση, τη βία, τη δυστυχία, τη μιζέρια. Έχασες κάθε έλεγχο σε σένα και στη ζωή σου, κατάντησες η χειρότερη εκδοχή ψυχοσωματικά του εαυτού σου. Αυτός ο άνθρωπος λειτούργησε τοξικά για σένα, μα μην περιμένεις εκείνον να σε λυπηθεί ή να σε σώσει, αντίθετα θα σε αφανίζει όλο και πιο πολύ μέρα τη μέρα.
Ναι, δεν μπορείς να κάνεις πολλά τώρα, όμως ΟΦΕΙΛΕΙΣ να σε επαναφέρεις ψυχικά και συμπεριφοριστικά ΤΏΡΑ! Και για σένα και για τα παιδιά σου. Στο τέλος θα καταλήξει να στρέψει και τα παιδιά εναντίον σου και μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά και να μπορούν να αντιληφθούν μόνα τους την κατάσταση, εσύ θα έχεις αφανιστεί κι εκείνα θα έχουν μεγαλώσει με μια μάνα, που δεν θα μπορεί να τους δώσει τίποτα από τον ψυχικό και πνευματικό πλούτο που διαθέτει και που απλόχερα δίνει σε κάθε παιδί και οικογένεια που γνωρίζει. ΜΗΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ! Είναι δική σου ευθύνη που σε άφησες έτσι, που έκανες και παιδιά μαζί του, που παραφέρεσαι, που υποφέρεις, που αρρωσταίνεις εξαιτίας του.
Αντί εκείνος να μάχεται να σε φτάσει και να σε ξεπεράσει, εφόσον θέλει να υπερέχει, εκμηδένισε εσένα και τώρα απολαμβάνει την υποτιθέμενη υπεροχή του. Κατάφερε δίπλα του να είσαι και να νοιώθεις αδύναμη, ανήμπορη, ασήμαντη κι έτσι υπεραναπληρώνει τη μειονεξία του απέναντί σου, όποτε βγαίνετε έξω κι όποτε σε ζει στο χώρο εργασίας σου ή με τους φίλους σου. Όχι, δεν σε καμαρώνει και πόσο μάλλον δεν σε θαυμάζει, όπως όλοι εκεί έξω, όπως όλοι οι φίλοι σου. Αντίθετα, ενοχλείται και το προσπερνά κι αυτό αδιάφορα, φέρεται σαν να μην το αντιλαμβάνεται καν, φροντίζει, όμως, συστηματικά, μόλις επιστρέψεις στην κοινή σας ζωή να σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα από σένα και να σε βυθίζει στην απόλυτη δυστυχία και μιζέρια. Κι εκείνος τί; Απλά συνεχίζει να σε κατηγορεί και από πάνω και να σε προδίδει με κάθε ευκαιρία.
ΞΥΠΝΑ! ΣΥΝΕΛΘΕ! ΣΤΑΣΟΥ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ, ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΒΡΕΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ! Μη του ζητάς τίποτα. Το ξέρω, δεν μπορείς μόνη σου τώρα, έτσι όπως κατάντησες. Το ξέρω, μα δεν έχεις επιλογές, οφείλεις να σταθείς όρθια και να αυτονομηθείς κι όταν θα χρειάζεσαι κάτι, κάντο μόνη σου ή ζήτα βοήθεια από άλλο άτομο, όχι από αυτόν. Μόνο αν πάψεις να του ζητάς, αν πάψεις να προσδοκείς το ο,τιδήποτε από αυτόν, θα πάψεις και να ματαιώνεσαι και να οργίζεσαι. Εξασφάλισε την περιουσία του παιδιών σου, μάζεψε όσο γίνεται τα οικονομικά σου, δες αν θα συμβάλλει οικονομικά για τα παιδιά του κι όλα τα άλλα κάνε τα μόνη σου.
Ασχολήσου σοβαρά και συστηματικά με σένα! Δεν αναγνωρίζει πια κανείς ούτε το χαρακτήρα σου ούτε την εμφάνισή σου. Πάλεψε να επανέλθεις, το αξίζεις και το μπορείς! Ζήτα βοήθεια από ανθρώπους που όντως σε αγαπούν και που πάντα ήταν δίπλα σου. Μην παύεις να ελπίζεις στο αύριο! Πάντα επιβίωνες. Τώρα, ξέρω, με τα παιδιά είναι όλα αλλιώς και φοβάσαι και νοιώθεις εγκλωβισμένη, με δεμένα χέρια να μη μπορείς να κάνεις πολλά για να σηκωθείς όρθια. Ζήτα βοήθεια από ανθρώπους που θα σε στηρίξουν όντως.
Μη βαυκαλίζεσαι! Εσύ λυγίζεις, υποφέρεις, απομονώνεσαι από όλους, χάνεσαι κάθε μέρα και πιο πολύ κι εκείνος απλά μένει απαθής να σε παρακολουθεί με ειρωνεία και σκληρότητα, κατηγορώντας σε κι από πάνω. Μην περιμένεις να παραδεχτεί κάτι, να αλλάξει κάτι. Πάντα θα εφευρίσκει άλλοθι, δικαιολογίες και θα μεταθέτει ευθύνες και κυρίως πάντα θα είναι γεμάτος «ΘΑ». ΕΣΥ τί κάνεις;
Εστίασε σε σένα, μείνε πιστή στον εαυτό σου, στην αντίληψή σου, σε ό,τι ως τώρα ήξερες ότι είσαι και που όλοι γύρω σου θαύμαζαν και καμάρωναν. Μείνε πιστή σε αυτόν τον εαυτό και πάλεψε να τον επαναφέρεις. Δεν απέχει πολύς καιρός από τότε, αλλά σίγουρα δεν έχεις δυνάμεις πια και οι συνθήκες τώρα είναι τραγικά δύσκολες. Μην ξεχνάς, όμως, ότι ήσουν πάντα δυνατή και μαχητική στις τόσες δυσκολίες που έχεις περάσει, ότι πάντα τα κατάφερνες τελικά και ότι γύρω μας υπάρχουν γυναίκες, που περνάνε πολύ χειρότερες καταστάσεις και τα καταφέρνουν με λιγότερα εφόδια. Μόνο μην χάνεις την πίστη σου στον εαυτό σου! Φρόντισέ τον, σεβάσου τον, θέσε τον εαυτό σου προτεραιότητα!