Διατηρούσα πάντοτε μια βαθιά εμπιστοσύνη στην εύρυθμη λειτουργία ενός συνόλου που δρα οργανωμένα. Έχοντας σπουδάσει στην Αθήνα και διαμένοντας εκεί 15 χρόνια, υπήρξα μέλος σε πολλές ομάδες: χορού, εθελοντισμού, εκπαιδεύσεων, συλλόγων κ.ά. Τη δυναμική της ομάδας τη συνειδητοποίησα περισσότερο και την εκτίμησα ως πολύτιμη, όταν, για εκπαιδευτικούς λόγους, πήγα στο Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο Νέας Σμύρνης στην Αθήνα κι έμεινα για δύο χρόνια εθελοντικά, συμμετέχοντας στη θεραπευτική ομάδα και σε δύο εκπαιδεύσεις, στην οικογενειακή συστημική προσέγγιση και στην ψυχολογία του παιδιού.
Μεταβαίνοντας στην Κρήτη, ως παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας και ψυχολόγος πια, ξεκίνησα την προσπάθεια να εξοικειώσω τον κόσμο με το χώρο της ψυχολογίας, φέρνοντας τη Σχολή Γονέων στην Κρήτη, με ομάδες παιδιών και ενηλίκων, με τη στήριξη και την εποπτεία της ψυχολόγου κ. Φιφής Βερβελίδου, ιδρυτικού μέλους της Αντλεριανής σχολής στην Ελλάδα και των Σχολών Γονέων. Οργανώθηκαν δεκάδες ομιλίες σε σχολεία, γηροκομεία, συλλόγους, φορείς, σωματεία κτλ, σε όλο το Νομό Λασιθίου. Παράλληλα υπήρξα ενεργό μέλος του Ερυθρού Σταυρού Ιεράπετρας. Στην καθημερινότητά μου συναντούσα συνεχώς κόσμο να χρειάζεται άμεσα υποστήριξη και δεν εννοώ μόνο ψυχολογική, αλλά κυρίως διαχείριση σοβαρών κρίσεων και προβλημάτων υγείας, οικονομικά κ.ά.
Πολλές φορές ξεπερνούσαν τις δυνατότητες, τις γνώσεις μου αλλά και τις δυνάμεις μου, οι ανάγκες αυτών των ανθρώπων. Δεν προσπέρασα ποτέ, φοβούμενη την ευθύνη ή το βαθμό δυσκολίας. Αντίθετα, επιστράτευα φίλους και γνωστούς, παρακαλούσα αρμόδιες αρχές και δημόσιους λειτουργούς, να συνδράμουν στην προσπάθεια που οργανώναμε όσο πιο άμεσα γινόταν, με την ομάδα υποστήριξης που κάθε φορά δημιουργούνταν. Έτσι, όλοι μαζί, αφιλοκερδώς και με όλη μας την αγάπη, με πάθος για το καλό αποτέλεσμα, προσπαθούσαμε να εξασφαλίσουμε καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη ή τη λύση στο πρόβλημα για το οποίο μας ζητήθηκε βοήθεια.
Κάποιες φορές η δομή, η γραφειοκρατία και οι απαιτήσεις δομημένων φορέων εθελοντισμού, μας δυσκόλευε και μας περιόριζε στις δράσεις μας. Ήμασταν πια ποτισμένοι με την ιδέα της αλληλοβοήθειας και έμπειροι στη διοργάνωση εκδηλώσεων και άλλων δραστηριοτήτων για φιλανθρωπικό σκοπό κι έτσι για τα επόμενα χρόνια συνεχίσαμε μόνοι μας. Πρακτικά λειτουργούσαμε ως μια ομάδα φίλων, που όποτε μαθαίναμε για κάποια δύσκολη κατάσταση σε άτομο ή φορέα, το κουβεντιάζαμε και αν αισθανόμασταν ότι θα μπορούσαμε κάπως να συνδράμουμε, το οργανώναμε τάχιστα.
Σε μια τέτοια περίσταση, αναζητήσαμε την εικαστικό Πόπη Θραψανιώτη να μας βοηθήσει σε μια εκδήλωση, αμισθί (όπως άλλωστε όλοι μας), για καλό σκοπό. Ξέραμε για εκείνη και τη θαυμάζαμε χρόνια πριν, αλλά η γνωριμία μας από κοντά, έθεσε τη βάση για σχέση ζωής κι όχι μόνο συνεργασιών. Η Πόπη τότε, Ηλιόπη Θραψανιώτη σήμερα, γνωρίζοντάς μας από κοντά και μαθαίνοντας τί κάναμε και πώς λειτουργούσαμε, εμπνεύστηκε το όνομα της ομάδας. «Μα εσείς εδώ είστε οικογένεια!», είπε και αμέσως μετά μας βάπτισε ΕΣΤΙΑ. Αντανακλαστικά σχεδόν, της απάντησα με την ακροστιχίδα Εστία Στήριξης, Τεχνών, Ίασης, Αυτοβελτίωσης. Όπερ κι εγένετο η Ε.Σ.Τ.Ι.Α.! Στα επόμενα χρόνια, η δράση μας δεν άλλαξε σημαντικά. Συνέχισε ο καθένας και η καθεμία το επάγγελμά του, άλλοι μαζί στον ίδιο χώρο, άλλοι ως εξωτερικοί συνεργάτες και πολλοί άλλοι ως επαγγελματίες σε τελείως διαφορετικά μετερίζια, πάντα όμως να μας ενώνει η Αγάπη για τον συνάνθρωπο και η διάθεση προσφοράς.
Όπως κι η ζωή, έτσι κι η Ε.Σ.Τ.Ι.Α. πέρασε μπόρες κι ανηφόρες, αλλά δεμένοι, αγαπημένοι και αέναα δημιουργικοί, προχωρήσαμε στη λειτουργία του Κέντρου Ανάπτυξης για το Παιδί και τον Ενήλικα, με έδρα τον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, αλλά ουσιαστικά δραστηριοποιούμενοι σε όλο το Νομό, παραμένοντας πιστοί στο αρχικό όραμα και σεβόμενοι απόλυτα τη μέχρι τώρα εθελοντική και μη εργασία πολλών αξιόλογων ανθρώπων κοντά μας!
