Δελημπαλταδάκη Σταυρούλα
Ιανουάριος 2012
Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων, με πιάνει θλίψη. Όχι, δεν μπορεί είναι αυτή η χώρα που αγαπώ, που με περηφάνια δηλώνω ότι κατάγομαι, που γέννησε την επιστήμη, την παιδεία, τον πολιτισμό, την δημοκρατία και που όλος ο πλανήτης την τιμά περισσότερο από εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Μέσα στην καρδιά των καθοριστικών εξελίξεων για τις επόμενες δεκαετίες της χώρας, ο λαός βγήκε στους δρόμους να ασκήσει το συνταγματικό του δικαίωμα, να διαμαρτυρηθεί για τα σκληρά μέτρα του μνημονίου που θα κληθεί να αντέξει, κύριος οίδε πώς, μετά την ψήφισή του. Δεν μπορώ να σταθώ στην ουσία της κατάστασης παρακολουθώντας για άλλη μια φορά την κατάντια μας.
Αύριο, όλοι εντός κι εκτός χώρας, θα ασχολούνται με τα έκτροπα των κουκουλοφόρων κι όχι με τα ουσιαστικά γεγονότα, για άλλη μια φορά. Πόσο βολικό! Και δεν το παίρνουμε απόφαση να ξυπνήσουμε. Με τη βία, την καταστροφή, την αναρχία, ούτε οικονομία σώζουμε, ούτε δημοκρατία, ούτε βελτιώνουμε την όποια κατάστασή μας. Γινόμαστε πολύ χειρότεροι από τους υπαίτιους της τραγικής θέσης μας. Κι ακόμη κι αν είναι υποκινούμενοι αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι, ακόμη κι αν το όποιο σύστημα τους χρησιμοποιεί για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, εμείς τί κάνουμε; Τα ΜΜΕ αναφέρουν ότι το κέντρο της Αθήνας καίγεται από την “δράση” 2000 ατόμων. Κάθε φορά που οι Έλληνες βγαίνουν στον δρόμο να διαμαρτυρηθούν και να διαδηλώσουν, αυτό δεν γίνεται; Πώς τελικά μια τόσο μικρή ομάδα ατόμων ελέγχει, διαλύει, καταστρέφει κάθε προσπάθεια έκφρασης του λαού, όταν εκείνος ασκεί το δικαίωμά του να διαδηλώνει ειρηνικά;;
Πώς μπορούμε να διεκδικούμε το όποιο δίκιο μας, πώς μπορούμε να επικρίνουμε όσους πολιτικούς ή μη, καταλύουν την δημοκρατία, όταν επιτρέπουμε τέτοιες καταστροφικές, απολίτιστες, βάναυσες, ντροπιαστικές, ευτελείς και βίαιες συμπεριφορές; Τι ακριβώς επιτυγχάνουμε έτσι; Προκαλώντας τόσες υλικές καταστροφές, διαλύοντας επιχειρήσεις που την επόμενη στιγμή θα μείνουν κι άλλοι άνθρωποι άνεργοι, καταστρέφοντας μνημεία, ιστορικά κτίρια, παγώνοντας ακόμη περισσότερο την αγορά, δημιουργώντας κλίμα τρομοκρατίας κι αίσθημα ανασφάλειας στο κέντρο της Αθήνας, φέρνουμε κάποια θετική εξέλιξη ως προς την πορεία του Γολγοθά μας; Από πότε η βία έγινε μέσο διεκδίκησης του δικαίου; Από πότε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Κατά τα άλλα, δείχνουμε με το δάκτυλο εκείνους που δρουν καταπατώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η βία που σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλη την χώρα, με επίκεντρο την πρωτεύουσα, δεν καταλύει την δημοκρατία;
Αύριο, τι θα μείνει; Αποκαΐδια, καταστροφή, τραυματισμοί, πόλωση, ρεζίλεμα εντός κι εκτός χώρας κι αύξηση των ήδη υπαρχόντων προβλημάτων μας! Διαταραγμένες ψυχές δρουν παραβατικά, μοιάζοντας να έχουν κάνει τη βία αυτοσκοπό τους. Σαν να περιμένουν εναγωνίως κάθε αφορμή για να εκτονώσουν την διαταραγμένη τους συμπεριφορά, διαλύοντας τα πάντα γύρω τους και κάνοντας όλο και πιο σκληρή, απάνθρωπη, απρόσιτη την Αθήνα. Έτσι θα αλλάξουμε τα πράγματα; Έτσι θα ελπίσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για μας και κυρίως για τα παιδιά που θα πληρώνουν εσαεί τα δικά μας λάθη; Αυτό το παράδειγμα συμπεριφοράς θα δίνουμε στα παιδιά, κάθε φορά που θα νοιώθουν ότι έχουν δίκιο;;
Η βία δεν μπορεί να είναι σε καμία των περιπτώσεων λύση. Μόνο ευτελισμό και καταστροφή μπορεί να φέρει. Είναι ντροπή μας, να έχουμε καταντήσει να επικαλούμαστε συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες μόνο την βία ως μέσο έκφρασης ή και αντίδρασης στις πολιτικές, που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε. Τίποτα δεν θα πάει καλύτερα έτσι, και μάλιστα την απόλυτη ευθύνη θα την έχουμε εμείς οι ίδιοι. Στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, χωρίς αιδώ, χωρίς όρια, χωρίς ανθρωπισμό, χωρίς ίχνος σεβασμού και πολιτισμού. Οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες, οι επαγγελματίες που καταστρέφονται κάθε φορά, που οι «μάγκες» πίσω από τις κουκούλες τα διαλύουν όλα, οι άνθρωποι που δεν μπορούν πια ούτε να περπατήσουν με ασφάλεια την πόλη τους, δεν είναι πολίτες; Δεν έχουν δικαιώματα; Δεν έχουν τους ίδιους προβληματισμούς;
Φοβάμαι πως τίποτα δεν θα αλλάξει επί της ουσίας, αν συνεχίσουμε να παρασυρόμαστε από την οργή, την εκρηκτική και παρορμητική συμπεριφορά, το αίσθημα εκδίκησης, την καταστροφική μανία, κάθε φορά που θα θέλουμε να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Φοβάμαι πως με την βία, θα οδηγηθούμε ταχύτατα σε ακόμη μεγαλύτερο αδιέξοδο κι απλά θα πολλαπλασιάσουμε τα προβλήματα που ήδη έχουμε. Ξεχνάμε ότι από μας εξαρτώνται οι 300 βουλευτές μας, αλλά κι ότι η οικονομική πορεία της χώρας μας, θα καθορίσει την πορεία κι άλλων ευρωπαϊκών χωρών και καθορίζει τα συμφέροντα των ολίγων. Εκείνοι, έχουν κάθε λόγο να μας εξωθούν στα άκρα, να παλεύουν για τους δικούς τους στόχους, κι εμείς αντί πραγματικά να αντιστεκόμαστε, παραμένοντας ψύχραιμοι, φερόμενοι έξυπνα, μαχόμενοι, με συνεργατική κι ενωτική διάθεση, τους κάνουμε ακόμη πιο εύκολη τη «δουλειά» τους, με το να αλληλοσκοτωνόμαστε. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα μείνουμε με τις ίδιες λανθασμένες επιλογές, τα ίδια αδιέξοδα, την οργή, την κοινωνική αναταραχή, την διάλυση του κρατικού ιστού, των θεσμών, την βία μεταξύ των πολιτών.
Κρίμα. Κρίμα που δεν μπορούμε να επιδείξουμε κοινωνική ωριμότητα, ευαισθησία κι αυτοσυγκράτηση. Κρίμα που πέφτουμε ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ στην ίδια παγίδα, στην ίδια συνταγή αποτυχίας. Το δίκαιο το χάνεις όταν παραβιάζεις το δίκαιο του άλλου. Είναι ύβρις να ζούμε στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και να την σκοτώνουμε με κάθε αφορμή κάθε μέρα.
ΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Κι ας δοκιμάσουμε άλλους τρόπους αντίστασης, διαμαρτυρίας και έκφρασης. Τρόπους που να τιμούν εμάς καταρχάς, τη χώρα μας αλλά και τα οράματά μας. Αντί να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, να σκεφτούμε ότι είναι ΠΟΛΛΑ περισσότερα όσα μας ενώνουν από κείνα που μας χωρίζουν, ας συσπειρωθούμε μπας και καταφέρουμε να έχουμε ένα πιο φερέλπιδο μέλλον. Η αλλαγή, η “σωτηρία”, η διέξοδος, προϋποθέτουν σύνεση, ισορροπία, αυτοσυγκράτηση, δομημένη σκέψη και συγκροτημένη συμπεριφορά. Έχουμε τη δύναμη, τον πλούτο, τις δυνατότητες αλλά και τις ικανότητες να τα καταφέρουμε. Τα λάθη μας πληρώνουμε, κι αν θέλουμε να βελτιώσουμε την πορεία μας, οφείλουμε να πράττουμε ειρηνικά, δημοκρατικά, ανθρώπινα, έξυπνα, με αποφυγή στην αναπαραγωγή των λανθασμένων μας επιλογών. Στο χέρι μας είναι να διακόψουμε τα λάθη, να δοκιμάσουμε νέους τρόπους, να βγούμε από το χαοτικό, άναρχο, άδικο καθεστώς της απόλυτης ατιμωρησίας, που συνειδητά ή μη, ενεργά ή όχι, συντηρήσαμε για δεκαετίες.
Θέλει δουλειά πολύ δουλειά, όχι δουλεία! Δουλειά, υπευθυνότητα, συνέπεια, εντιμότητα, ήθος κι οργάνωση. Ο Έλληνας του φραπέ, του «χαλαρά», της ξάπλας, του βολέματος, της λαμογιάς, της αέναης καλοπέρασης και του νεοπλουτισμού, να μην έχει πια καμία θέση ανάμεσά μας. Αλλά για να αλλάξει ο τρόπος «ιδέσθαι και φέρεσθαι» χρειάζεται κοινωνική συνοχή, ισορροπία, ανθρωπισμός, πολιτισμένοι τρόποι, πείσμα και αποφασιστικότητα για μια Ελλάδα που θα μας τιμά και θα την τιμούμε.