Δελημπαλταδάκη Σταυρούλα, ψυχολόγος – παιδαγωγός
21.11.17
Η ζωή όσο δύσκολη κι αν είναι ή γίνεται για κάποιους, πάντα έχει και τις μεγαλειώδεις και τρισευτυχισμένες στιγμές της. Κι έρχεται, λοιπόν, η μέρα να ανανεώσεις τους γαμήλιους όρκους σου και να βαπτίσεις το μοναχοπαίδι σου. Και για αυτή τη διπλή χαρά αγωνίζεσαι δουλεύοντας σκληρά κι ασταμάτητα μέχρι την τελευταία μέρα, με τον άνθρωπό σου κι ελάχιστους καλούς φίλους. Και καλείς τους εκλεκτούς σας. Ελάχιστοι συγγενείς και λίγοι πολύ καλοί φίλοι – η οικογένεια, που διάλεξες -. Το επέλεξες να μην είναι εκεί τοξικά άτομα, να μη σου κλέψουν στιγμή χαράς, να μη σου γεννήσουν ούτε μία αρνητική σκέψη, να μη σου θυμίσουν τίποτα άσχημο. Όμως, δεν την γλιτώνεις, εκεί είναι τέσσερα πρόσωπα που δε χαμογελούν όταν εσύ δεν κοιτάς –νομίζουν-, που το βλέμμα τους είναι γεμάτο φθόνο, να κοιτά λοξά, να ψάχνει απελπισμένα να σταθεί στο ελάχιστο λάθος ή αβλεψία σου, το πρόσωπό τους παραμένει σκληρό, ψυχρό, κάτωχρο, γεμάτο απελπισία για τη χαρά σου. Τους κοιτάς χαμογελώντας τους πλατιά, μπας και τους μαλακώσεις, μπας και τους θυμίσεις το λόγο της εκεί παρουσίας τους, μπας και τους θυμίσεις την ανθρώπινη υπόστασή τους. Μα μπα, με το ζόρι μειδιούν και βιαστικά ρίχνουν το βλέμμα κάτω, από φόβο μη νοιώσεις τις σκέψεις τους. Και πλημμυρίζεις θλίψη, συμπόνια, λύπηση για την κακομοιριά τους, τη συναισθηματική πενία τους και τον ξεπεσμό τους. Μίζεροι άνθρωποι, τσιγκούνηδες στην τσέπη και στην ψυχή, αρρωστημένα κουτσομπόληδες, των τύπων και του «φαίνεσθαι».
Κι αναρωτιέσαι γιατί δεν αντιδράς, γιατί το υφίστασαι, γιατί τους αφήνεις να είναι ακόμη εκεί. Επειδή μπορείς να αποδεχτείς σιωπηλά την ψυχοπαθολογική τους προσωπικότητα, χωρίς να σε αγγίζει η συμπεριφορά τους. Επειδή ποτέ δεν προσδόκησες τίποτα διαφορετικό από αυτό που μπορεί να δώσει ο καθένας. Γιατί ποτέ δεν ερμήνευσες εγωκεντρικά τη στάση τους, μιας και ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά τους, τους ανήκει. Και γιατί τελικά, εσύ μπορείς να απομονώνεις τα όποια θετικά τους στοιχεία και να προσπερνάς με οίκτο τις μειονεξίες τους. Γιατί, όμως, βρίσκονται δίπλα σου αυτήν την ξεχωριστή για σένα μέρα; Όχι από άμεση επιλογή, αλλά για χάρη άλλων αγαπημένων προσώπων, οπότε για χάρη του βασιλικού ποτίζεται κι η γλάστρα.
Αλλά δεν πτοείσαι. Αντίθετα, συνεχίζεις να μοιράζεις απλόχερα το χαμόγελό σου, την αμέριστη αγάπη σου, τη διάθεσή σου για χιούμορ, χορό, και αυτοσαρκάζεσαι όσο πιο πολύ μπορείς, έτσι για να τους δώσεις κι άλλο «υλικό» να επεξεργάζονται, να επικρίνουν, να κουτσομπολεύουν, να έχουν λόγο ύπαρξης τις επόμενες ώρες, μέρες, εβδομάδες, ποιος ξέρει πόσο. Και αναρωτιέσαι αν ποτέ σκέφτηκαν πως ποτέ δεν στάθηκαν δίπλα σου, ποτέ δεν «έσκυψαν» πάνω σου, ως όφειλαν, λόγω ρόλου, σχέσης, ηλικίας κτλ, ποτέ δεν σου μίλησαν, δεν σε συμβούλεψαν, δεν σε υποστήριξαν στις μοναχικές, αγωνιώδεις μάχες σου να επιβιώσεις και να δημιουργήσεις. Ήταν, όμως, ΠΑΝΤΑ εκεί για να σταθούν σε κάθε ήττα σου, σε κάθε λάθος επιλογή σου, σε κάθε αδύναμη στιγμή σου να καταστήσουν φανερή την απουσία τους. Αλλά τί πειράζει; ΠΑΝΤΑ ήταν εκεί η πίστη σου να σε κρατά ζωντανή και να σε σηκώνει όρθια. Πίστη στο Θεό και στον εαυτό σου. Πίστη στην κυριαρχία του καλού και του ενάρετου. Και ΠΑΝΤΑ μέσα από κάθε σοβαρή δυσκολία έβγαινες πιο δυνατή και πιο πλούσια από καλούς φίλους, μεγαλώνοντας την επιλεγμένη σου οικογένεια. Τί πειράζει λοιπόν που είναι εκεί, δίπλα σου, αλλά με τόση κακία και φθόνο για σένα και τη χαρά σου; Μα τίποτα που να σε αφορά, προσεύχεσαι μάλιστα να προλάβουν να ισορροπήσουν ψυχικά και να μπορέσουν να παραδώσουν την ψυχή τους ως Άνθρωποι.
Το βράδυ, στον καθρέπτη σου, κοιτάζεσαι καλά και βάζεις ακόμη ένα στοίχημα με τον εαυτό σου: να μη γίνεις ποτέ έτσι, να μην τους κακιώσεις, να μην επηρεαστείς, να στέκεσαι μόνο στο πώς εσύ θα γίνεσαι όλο και καλύτερος άνθρωπος, να δίνεις όλο και πιο πολύ αγάπη και στήριξη γύρω σου, να χαίρεσαι αληθινά για τη χαρά και τις επιτυχίες των άλλων και να είσαι ουσιαστικά δίπλα τους στα δύσκολα. Να’ σαι μάγκας! Γίνε ό,τι οι άλλοι, που δεν σου αρέσουν, δεν μπόρεσαν να είναι! Αγάπα τους, χαμογέλα τους, στήριζέ τους στα δύσκολά τους, δείξε κατανόηση στις αδυναμίες τους και μεγαλοθυμία στις απρέπειές τους. Και προχώρα. Πάλι με γνώμονα την πίστη σου και τους πραγματικά δικούς σου ανθρώπους. Και μην ξεχνάς πως πάντα εκεί παρακάτω, στις επόμενες δυσκολίες σου θα συναντάς νέους, σπουδαίους ψυχικά Ανθρώπους, που μπορείς να κερδίσεις ως νέους φίλους για να δίνεις και να παίρνεις αγάπη, σεβασμό κι εκτίμηση. Μη ζητιανεύεις τα αυτονόητα από κανέναν! ΑΞΙΖΕΙΣ εαυτέ μου, όπως αξίζει κάθε άνθρωπος, τουλάχιστον να λαμβάνει όσα ο ίδιος ψυχικά προσφέρει. Κι αν δεν αγαπήθηκες και δεν σε αποδέχτηκαν ποτέ οι –συμπτωματικά – δικοί σου άνθρωποι, οι συγγενείς σου δηλαδή, μη σκας. Δεν τους επέλεξες! Εστίασε στις επιλογές σου, γιατί εκεί θα κριθείς και από αυτές τις επιλογές θα καθοριστεί η ζωή σου.
Κι ύστερα έρχεται η ώρα των δώρων. Να τα ανοίξεις με τον άνθρωπό σου και να διαβάσεις τις ευχές των καλεσμένων σας. Και διαπιστώνεις πως ήταν πραγματικά όλοι απλόχεροι, υπέροχοι, σε πλημμύρισαν πολύτιμες ευχές, δώρα που δεν βρήκες ούτε ένα άσχημο ή απλά τυπικό. Παράδοξο για γάμο και βάπτιση, τα στερεότυπα σε έχουν προετοιμάσει για ατελείωτες ώρες επιστροφής δώρων, μα εσύ τα λάτρεψες όλα και ένοιωσες στο πετσί σου την αγάπη τους! Και αυτά τα τέσσερα παγωμένα πρόσωπα; Γιατί έβαλαν τόση φροντίδα στο τί θα χαρίσουν στην οικογένειά σου αυτή τη μέρα, αλλά είχαν –ξανά- αυτή τη στάση; Επειδή κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, άρα διαφορετικός από σένα, εαυτέ μου. Είδες που πάλι γέμισες με τόσα γιατί, είχες τόσες δεύτερες σκέψεις, ανάλωσες χρόνο για να «τακτοποιήσεις» μέσα σου δρώμενα και εικόνες, από μια μέρα που τόσο πολύτιμη σου ήταν; Μη περιμένεις, λοιπόν, ούτε στο μέλλον κάτι διαφορετικό. Πάρ’ το απόφαση, έτσι είναι, έτσι σκέφτονται, πράττουν με τρόπο που δεν σου αρέσει συχνά. Και ξέρεις, πως αντικειμενικά, έχεις δίκιο να ενοχλείσαι, αλλά δεν είναι κάτι που δεν μπορείς να αντέξεις ή να διαχειριστείς. Αντίθετα. Και τί να κάνεις; Με αυτό τον εγκέφαλο γεννήθηκες, δεν πέφτει τίποτα κάτω, «τρέχει» με φρενήρεις ρυθμούς, παράγει άπειρες σκέψεις, παρατηρεί, αναλύει, υποθέτει, δημιουργεί. Μείνε, λοιπόν, στην αυτοβελτίωσή σου, συνέχισε τον αγώνα της ζωής, χέρι – χέρι με τους λατρεμένους σου ανθρώπους που έχεις επιλέξει να συμπορεύεσαι, συγγενείς και φίλους, και δέξου τους όπως ακριβώς είναι, ως οφείλεις να αποδεχτείς και τον εαυτό σου.
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά ξέρω πως δεν το εννοώ. Ευχαριστώ τον Θεό για τη νόησή μου κι ας με ζορίζει κι εμένα και τους γύρω μου κάποιες φορές. Ευτυχώς, υπάρχει και το αριστερό ημισφαίριο να ισορροπεί το δεξί κι αέναη μάχη της λογικής και του συναισθήματος καλά κρατεί.