Η πολυεπίπεδη κρίση των τελευταίων χρόνων έχει επηρεάσει δραματικά την ψυχική υγεία των ενηλίκων και αυτό αντανακλά στη συμπεριφορά τους στο σπίτι, στα πιο ευάλωτα αλλά ταυτόχρονα και στα πιο οικεία τους πρόσωπα, τη σύντροφό τους και τα παιδιά τους. Δυστυχώς, μες στη δίνη των τόσων προβλημάτων, στην κοινωνική αβεβαιότητα αλλά και με την οργή που επιφέρει το αίσθημα αδικίας κι αδιεξόδου, οι ενήλικες φτάνουν πια να μη μπορούν να ελέγξουν το θυμικό τους και να δρουν θολωμένοι, χωρίς ίχνος αυτοελέγχου, λογικής και σύνεσης. Συχνά δε, αντί να καταφεύγουν στο γραφείο κάποιου ψυχολόγου για στήριξη κι οικογενειακή συμβουλευτική, εκτονώνονται στο ποτό ή σε άλλου είδους εξαρτητικές συμπεριφορές. Αυτό οδηγεί τα ήδη επιβαρυμένα ψυχικά άτομα, να εκρήγνυνται στην ελάχιστη αφορμή και να βιαιοπραγούν. Δεν αναφερόμαστε απαραίτητα σε άτομα που νοσούν ψυχικά, αλλά σε άτομα του μέσου όρου που έχουν στερέψει οι αντοχές τους, η ανοχή, η υπομονή και η προσαρμοστικότητα. Άτομα που δεν μπορούν καν να ακούσουν το δίκιο του άλλου, που πριν καν τελειώσει τη φράση του, έχουν ήδη ξεσπάσει. Το αν είναι ή όχι μπροστά τα παιδιά, δυστυχώς, δεν μπορούν καν να το επεξεργαστούν κι ούτε να υπολογίσουν τις συνέπειες, που θα έχει η παρορμητική συμπεριφορά τους σε αυτά.
Οι αιτίες της έξαρσης αυτού του φαινομένου, όσο κι αν αναλυθούν, δεν είναι ικανές να αλλάξουν το αποτέλεσμα. Θα πρέπει όλοι μας να δράσουν συνειδητά και συστηματικά εναντίον της βίας, σε όποια μορφή της.:
- Να μην κάνουμε ότι δεν ακούμε τα περιστατικά βίας γύρω μας, μιας και συχνά οι εμπλεκόμενοι αργούν να το συνειδητοποιήσουν ότι χρειάζονται στήριξη και συμβουλευτική οικογένειας.
- Να μη γυρνάμε την πλάτη, να μη συνηθίσουμε στην ύπαρξη βίας, να μη φοβόμαστε να πάρουμε την ευθύνη της καταγγελίας και κυρίως να μη θεωρούμε ότι δεν μας αφορά.
- Να καταγγέλλουμε τη βία, όχι με σκοπό την τιμωρία αλλά τη στήριξη των οικογενειών που τη χρειάζονται. Η βία γεννά βία και τα σημερινά θύματα θα είναι οι αυριανοί θύτες!
- Να παροτρύνουμε τα παιδιά να καταγγέλλουν τη βία εναντίον τους, από όπου κι αν προέρχεται, προκειμένου, αφενός να προστατευτούν κι αφετέρου για να βρουν υγιή διέξοδο στο δίκιο τους κι όχι να μιμηθούν το ρόλο του θύτη ή θύματος μεγαλώνοντας.
- Να παροτρύνουμε τα εξαρτημένα άτομα από αλκοόλ ή άλλες ουσίες να ξεκινήσουν θεραπεία αποτοξίνωσης με παράλληλη οικογενειακή συμβουλευτική.
- Να ζητήσουμε στήριξη από τους συγγενείς και τους φίλους μας, γνωστοποιώντας το πρόβλημα.
Να μην προκαλούμε περισσότερο τον/την σύντροφό μας με ειρωνείες, αμφισβήτηση, ψεύδη, σωματική πρόκληση (π.χ. σπρώξιμο, γκριμάτσα κτλ) την στιγμή που εκείνος-η είναι ήδη πολύ εκνευρισμένος-η.
- Να διακόπτουμε την σκηνή της διαφωνίας πριν ξεφύγει η κατάσταση εκτός ελέγχου, ακόμη και φεύγοντας -ήπια- για λίγο από το σπίτι, λέγοντας ότι θα μιλήσουμε αργότερα, εν ηρεμία.
- Αν δεν μπορούμε με κανέναν τρόπο να σταματήσουμε τη βία και τα παιδιά μένουν εκτεθειμένα σε κακοποιητικές συμπεριφορές που εισπράττουν έμμεσα ή άμεσα, επιλέγουμε να διασώσουμε τα παιδιά μας αποχωρώντας από τη σχέση. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα διαζύγιο, καθώς μπορεί να σηματοδοτήσει μια νέα αρχή, δεδομένου ότι ο κακοποιητικός σύζυγος θα αναγκαστεί να δει την προβληματική κατάσταση, θα δεχτεί βοήθεια, το ζευγάρι θα ακολουθήσει συμβουλευτική και εν καιρώ, ίσως η οικογένεια να ξεκινήσει να είναι ξανά μαζί, καλύτερα από ποτέ. Η απόσταση και ο χρόνος, αν συνδυάζεται με την αυτογνωσία και την αυτοβελτίωση, μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια!
Το να μένουμε σε καθεστώς βίας, δεν είναι αναγκαιότητα, ούτε έλλειψη εναλλακτικής λύσης, όταν είμαστε ενήλικες. Μόνο τα παιδιά είναι ανήμπορα να την αποφύγουν και γι’ αυτό έχουμε την ευθύνη εμείς για εκείνα. Εμείς οι μεγάλοι, όμως, έχουμε εναλλακτικές! Υπάρχουν αρκετές δομές υποστήριξης που παρέχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε κάθε πόλη του Νομού μας, πολλοί ιδιώτες θεραπευτές που είναι ειδικευμένοι σε αυτά τα θέματα και που μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της βίας.