Δελημπαλταδάκη Σταυρούλα
11/12/2008
Βοηθώντας την αξιοπρέπεια των ατόμων μέσω του Γραφείου Κοινωνικών Υποστηρικτικών Υπηρεσιών Δήμου Ιεράπετρας.
Από την έναρξη του προγράμματος στις 18 Σεπτέμβρη του 2006 έως και τη λήξη του στις 19 Σεπτέμβρη του 2008 εξυπηρετήσαμε περίπου 800 άτομα. Ανάμεσα στις προσωπικές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν ήταν η κακοποίηση, η ανεργία, ψυχικές παθήσεις, δυσκολίες στις προσωπικές τους σχέσεις, στη σχέση τους με τα παιδιά τους, στον εργασιακό τους χώρο, χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, κινητικές ή πνευματικές αναπηρίες, διαταραχές συμπεριφοράς, διατροφής, ύπνου, φοβίες διαφόρων τύπων, μαθησιακά προβλήματα, άτομα που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βιοτικές τους ανάγκες (στέγη, τροφή, ένδυση κτλ), καταληκτικοί ασθενείς κι άτομα με διάφορα άλλα προβλήματα. Σε όλες αυτές τις καταστάσεις των ατόμων, ένα μεγάλο κομμάτι της συμβουλευτικής αφιερωνόταν στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας και της αυτοεκτίμησης, ώστε να αισθανθούν την ολοκλήρωση και την δύναμη να συνεχίσουν την ζωή τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μαθαίνοντας δηλαδή από τις κακές επιλογές του παρελθόντος, παλεύοντας για ένα καλύτερο μέλλον και πάντα αποδεχόμενοι των καταστάσεων που δεν αλλάζουν (σε περίπτωση μη αναστρέψιμης κατάστασης).
Ενδεικτικά, θα σας αναφέρω κάποια περιστατικά που αντιμετωπίσαμε, συνοπτικά κι αλλάζοντας τα προσωπικά τους στοιχεία προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανωνυμία τους.
Θα ξεκινήσω με την περίπτωση του James. Ο James, 40 ετών, Γερμανικής καταγωγής, ήταν άστεγος και περιπλανιόταν στην περιοχή της Ιεράπετρας για δέκα χρόνια ζώντας σε καταλύματα και συντηρώντας τον εαυτό του με υλικά αγαθά που του προσέφερε ένας άντρας με τον οποίο είχαν σχέσεις (όπως μας ανέφερε ο ίδιος), ενίοτε ο Ερυθρός Σταυρός καθώς και το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι Ιεράπετρας. Δεν είχε δημιουργήσει πρόβλημα στην τοπική κοινωνία, είχε όμως περίεργη συμπεριφορά και αυτό σε συνδυασμό με το ότι δεν μιλούσε ελληνικά παρά μόνο ελάχιστα αγγλικά και το ότι δεν είχε ταυτότητα, προβλημάτισε τους εργαζομένους στο πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι, οι οποίοι μας τον παρέπεμψαν για να αναζητήσουμε τα ακριβή του στοιχεία.
Ο ίδιος ο James δεν φαινόταν να έχει συνοχή σκέψης. Ανάμεσα στα όσα ανέφερε ήταν το ότι τον είχαν διώξει απ’ όλα τα μοναστήρια της χώρας μας αλλά και της Ιταλίας χωρίς να επιθυμεί να μας πει το γιατί. Επίσης έδειχνε απροθυμία στο να καλέσουμε την πρεσβεία του, αλλά όταν του ξεκαθαρίσαμε ότι δεν μπορεί να έχει βοήθεια από τις κοινωνικές υπηρεσίες αν δεν εξακριβωθούν τα στοιχεία του, δέχτηκε. Μετά από την επικοινωνία με την πρεσβεία, πληροφορηθήκαμε από την έντρομη υπάλληλο ότι είναι ανάγκη να καλέσουμε αμέσως την αστυνομία επειδή ο εξυπηρετούμενος αναζητείται από την INTERPOL για πολύ σοβαρά εγκλήματα τα οποία δεν μπορούσε να μας αναφέρει κι επίσης ότι τον έχουν απελάσει από τρεις χώρες.
Καλέσαμε λοιπόν την αστυνομία, την ενημερώσαμε για το περιστατικό, αναφέραμε όσες πληροφορίες είχαμε για τον τόπο διαμονής του και μας υποσχέθηκαν ότι θα τον αναζητούσαν εκείνοι για να μην εμπλακούμε περαιτέρω εμείς. Την επόμενη μέρα όμως ο James ήρθε στο ραντεβού μας. Του αναφέραμε ότι επειδή βρίσκεται σε κοινωνική υπηρεσία και ζητάει βοήθεια δεν θέλουμε να τον καταδώσουμε στην αστυνομία, αλλά θέλουμε να τον βοηθήσουμε αν μπορούμε σε κάτι. Τον πείσαμε να μας αναφέρει τα αίτια καταδίωξης του από την INTERPOL και μας είπε ότι είχε φτιάξει μια συμμορία με την οποία έκλεβαν τράπεζες σε διάφορες χώρες. Επίσης, μας ανέφερε ότι τον ψάχνουν επειδή δραπέτευσε από την φυλακή ενώ είχε όμως εκτίσει την ποινή του στον μεγαλύτερο βαθμό. Καταλάβαμε ότι δεν ήταν μόνο αυτά, αν κρίναμε από το ύφος της υπαλλήλου στην Πρεσβεία, αλλά δεν επιμείναμε. Του εξηγήσαμε ότι από την στιγμή που έχει εκκρεμότητες με τον νόμο δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε και ότι πιστεύουμε ότι το καλύτερο θα ήταν να παραδοθεί στην αστυνομία, μιας και δεν μπορεί να ενταχθεί πουθενά μετά απ’ όλα αυτά. Του προτείναμε να εκτίσει την ποινή του ώστε να είναι στην συνέχεια ελεύθερος κι όχι κυνηγημένος, να μπορεί να αναζητήσει εργασία, να ταξιδεύει χωρίς φόβο και να βγει πια από το περιθώριο. Δεν πείστηκε αμέσως αλλά μετά από μια ώρα συζήτησης μας είπε ότι είναι έτοιμος να παραδοθεί και έτσι καλέσαμε την αστυνομία να τον παραλάβει. Ζητήσαμε από την αστυνομία να έρθει με συμβατικό αυτοκίνητο και χωρίς στολές , καθώς δεν επρόκειτο να φέρει καμιά αντίσταση και προκειμένου να του εξασφαλίσουμε την αξιοπρεπή μετάβασή του στο Τμήμα. Έτσι κι έγινε. Μας αποχαιρέτησε θερμά, μας ευχαρίστησε και του ευχηθήκαμε καλή τύχη.
Αυτό το περιστατικό μας συνέβη στον πρώτο χρόνο λειτουργίας μας κι αποτέλεσε από τα πιο δύσκολα που αντιμετωπίσαμε. Το αναφέρουμε εδώ για να αναδείξουμε κυρίως πόσο σημαντικό είναι να μπορέσει κάποιος να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του, ακόμη κι όταν έχει τόσο δυσκολέψει τη ζωή του με λαθεμένες επιλογές.
Ένα πολύ δύσκολο κομμάτι της δουλειάς μας αποτέλεσε επίσης, η ανακοίνωση βαρύτατων ασθενειών στα άτομα αλλά και στους συγγενείς τους, καθώς και η μετέπειτα στήριξή τους προκειμένου να αποδεχτούν την κατάσταση, να προετοιμαστούν για το επερχόμενο τέλος τους και να μπορέσουν με αξιοπρέπεια και καρτερία να οδηγηθούν σ’ αυτό. Εδώ κληθήκαμε να αντιπαρέλθουμε των συναισθημάτων μας και να προτάξουμε την ανάγκη μας αλλά και την υποχρέωσή μας να συμπαρασταθούμε, να διευκολύνουμε πρακτικά αυτά τα άτομα να κλείσουν εκκρεμότητές τους, να αποκαταστήσουν τη σχέση τους με τους γύρω τους, να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, και να γίνουμε συνοδοιπόροι στο Γολγοθά τους. Διαπιστώσαμε πώς ενίοτε, περισσότερο πολύτιμη από τη ζωή, είναι η διατήρηση της αξιοπρέπειας. Αυτή ήταν και η κυρίαρχη αγωνία μα κι ανάγκη των καταληκτικών ασθενών που γνωρίσαμε.
Αρκετές επίσης, ήταν οι περιπτώσεις κακοποίησης γυναικών και παιδιών. Ο τρόπος διαβίωσης τους κάθε άλλο παρά αξιοπρεπής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Προσπαθήσαμε λοιπόν, να τους εξασφαλίσουμε νέα στέγη, δουλειά, τροφή κι ένδυση, να λάβουν την απαραίτητη ιατρική και ψυχολογική φροντίδα και στήριξη, προκειμένου να ανακτήσουν την αυτοεκτίμησή τους αλλά και την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους.
Άτομα με διαταραχές συμπεριφοράς, δυσκόλεψαν συχνά την τοπική κοινωνία και απασχόλησαν τις αρχές αλλά και το χώρο της εκπαίδευσης. Οι εκκλήσεις για συμβουλευτική και παρέμβαση ήταν συχνές. Σε αυτές τις περιπτώσεις αλληλεπιδράσαμε με τα ίδια τα άτομα και το περιβάλλον τους, επισκεφτήκαμε τον χώρο του σχολείου για συμβουλευτική και στήριξη των εκπαιδευτικών κι εποπτεύσαμε την επανένταξη των ατόμων. Η συμβουλευτική ήταν άλλοτε ομαδική κι άλλοτε ατομική. Ειδικά με τα σχολεία, η συνεργασία μας υπήρξε στενή, εξαιτίας των προβλημάτων, που καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά, τα οποία είναι πολλά και ποικίλα, με αποτέλεσμα να πρέπει οι ίδιοι να μοχθούν προκειμένου να διατηρήσουν ψύχραιμη κι αξιοπρεπή εικόνα στα μάτια των μαθητών και των γονιών τους.
Μέσα από σχολείο της περιοχής μας αναδείχθηκε και η πολύ μεγάλη ανάγκη μιας οικογένειας, ιδιαίτερα δυσκολεμένης και με ιδιαίτερη δομή. Ένα μικρό αγόρι, με πλείστα και πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας μεγαλώνει με τη γιαγιά του και τον σύντροφό της από τη μέρα σχεδόν που γεννήθηκε. Οι γονείς παραβατικοί, παρουσιάζονταν σίγουρα ακατάλληλοι ως προς το γονεϊκό τους ρόλο, μιας και ήταν ανύπαρκτοι στη ζωή του παιδιού. Η γιαγιά ανήμπορη να δουλέψει, όχι μόνο εξαιτίας και των δικών της προβλημάτων υγείας αλλά κι επειδή κάθε λίγους μήνες έπρεπε να συνοδεύει το εγγόνι της στο νοσοκομείο για αρκετές μέρες κάθε φορά ή ακόμη και για μήνες. Μόνο εισόδημα στην οικογένεια ο μισθός του συντρόφου της, ο οποίος ήταν μερικής απασχόλησης. Το παιδί είχε ελάχιστα παρακολουθήσει το σχολείο, με τεράστια εκπαιδευτικά κενά, με πληγωμένη ψυχούλα, με άρνηση να συνεργαστεί πλέον με οποιονδήποτε γιατρό, αλλά και με τρομερό θυμό στον τρόπο ζωής που του επέβαλαν, προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή. Η γιαγιά υπό ψυχική κατάρρευση ,σε πλήρες αδιέξοδο, με δικά της ψυχικά προβλήματα, τεράστιες οικονομικές ανάγκες, χωρίς συγγενείς, μιας και δεν ήταν ούτε εκείνη αλλά ούτε κι ο σύντροφός της από την Κρήτη. Πέλαγος προβλημάτων και προβληματισμών, ένα μεγάλο μπερδεμένο κουβάρι και πού να βρεις την άκρη και πώς να το ξεμπερδέψεις;
Στο αίσθημα της ανημπόριας να τους αλλάξουμε το ρουν της ζωής τους με τόσα πολλά αλλά και πολύ δύσκολα προβλήματα, σκεφτήκαμε τη λύση του ραδιομαραθώνιου. Κινητοποιήσαμε όλη την περιοχή μας. Το σχολείο του παιδιού κινητοποίησε όλα τα σχολεία του νομού με σχετικό έγγραφο. Έτσι, τα σχολεία εξασφάλισαν 15.000 ευρώ. Κατά τη διάρκεια του ραδιομαραθωνίου, συγκεντρώθηκαν άλλα τόσα. Τα χρήματα μπήκαν σε λογαριασμό που διαχειρίζεται επιτροπή ατόμων από τον Δήμο, το Δημοτικό Σχολείο του παιδιού και τον Ερυθρό Σταυρό και καθορίστηκαν ποιες ανάγκες και κάθε πότε θα καλύπτονται για το παιδί. Εθελοντές ανέλαβαν την φροντίδα του παιδιού, τη μελέτη του, τις εξόδους του. Το παιδί χειρουργήθηκε, πήγε καλά κι η οικογένεια άρχισε πάλι να χαμογελά. Δεν κατορθώσαμε να βρούμε δουλειά στον σύντροφο της γιαγιάς κοντά μας, και σήμερα η οικογένεια ζει σε άλλη πόλη, όπου οι συνθήκες εργασίας είναι καλύτερες. Εκεί τους στέλνουμε τα χρήματα κάθε μήνα.
Με αφορμή τώρα, αυτό το περιστατικό αλλά και τις πολλές αντιξοότητες και προβληματισμούς που μοιραστήκαμε με την τοπική κοινωνία τον καιρό του ραδιομαραθωνίου, προτείναμε στον Δήμο κι έγινε δεκτή η εξής ιδέα: κάθε χρόνο, να αφιερώνουμε ένα διήμερο εκδηλώσεων σε συνεργασία με τον Ερυθρό Σταυρό, τα έσοδα του οποίου θα μπαίνουν σε αντίστοιχο λογαριασμό και θα δαπανούνται σε συντοπίτες μας που κατά καιρούς θα έχουν ανάγκη. Συγκινηθήκαμε τόσο πολύ με την ανταπόκριση του κόσμου, που αντί να δρούμε μονομερώς κατά περιστατικό, σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα πιο μεγάλο «σακούλι», ενώνοντας τις δυνάμεις μας αλλά και την αγάπη μας για τον συνάνθρωπο, προκειμένου να μπορούμε άμεσα κι αποτελεσματικά να προασπιζόμαστε το δικαίωμα όλων στη διατήρηση της ατομικής αξιοπρέπειας.
Μια από τις μεγάλες μάστιγες της εποχής μας, η ανεργία, πλήττει και την περιοχή μας. Πώς να μπορέσει κανείς να παραμείνει αξιοπρεπής όταν για καιρό μένει άνεργος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον ίδιο και τον κοινωνικό του περίγυρο; Παλέψαμε πολύ για να βοηθήσουμε τα άνεργα άτομα να βρουν εργασία, αλλά κυρίως εστιάστηκε η προσπάθειά μας στο να εκπαιδεύσουμε τα άτομα στο να αναζητούν μόνα τους εργασία μέσω internet, να συντάσσουν την προσωπική τους αγγελία και να την δημοσιεύουν σε τοπικά ΜΜΕ, να φτιάχνουν το βιογραφικό τους σημείωμα και κυρίως να εκπαιδευτούν στο να ενημερώνονται από μόνα τους για τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της αγοράς εργασίας ώστε να αισθανθούν ικανά να ανταπεξέλθουν και στο μέλλον σε μια ενδεχόμενη κατάσταση ανεργίας. Με άλλα λόγια εστιάσαμε την προσοχή μας στο να ενισχύσουμε την αυτό-εικόνα τους και στο να μην τους οδηγήσουν οι υπηρεσίες που παρέχουμε στην αδρανοποίηση και στην απλή ενημέρωση για προκηρύξεις και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Έμφαση, επίσης, δώσαμε στο να αρχίσουν πάλι να ονειρεύονται, άτομα σχεδόν παραιτημένα από τη ζωή, να πιστεύουν ξανά στον εαυτό τους και να καταστρώνουν μαζί μας πλάνο δράσης προκειμένου να επιτεύξουν τους νέους στόχους τους. Έτσι πολλά άτομα ανέκτησαν την αυτοεκτίμησή τους κι αισθάνθηκαν ξανά αισιοδοξία για το μέλλον αλλά και περηφάνια για τον εαυτό τους φοιτώντας στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, τολμώντας να ασκήσουν το επάγγελμα που πάντα ονειρεύονταν, αναπτύσσοντας τις δεξιότητες και τα ταλέντα τους και προβάλλοντάς τα στην τοπική κοινωνία. Παρακολουθήσαμε ανθρώπους να αλλάζουν πορεία ζωής, να γίνονται δυναμικοί, αισιόδοξοι, χαρούμενοι, να γελάνε με καμάρι σαν μικρά παιδιά. Πραγματικά νοιώσαμε στον απόλυτο βαθμό αυτό που ο λαός υποστηρίζει, ότι «ποτέ δεν είναι αργά!».
Σημαντικό πλήγμα δέχονται επίσης οι οικογένειες στις οποίες τα ζευγάρια χωρίζουν, και δη όταν υπάρχουν παιδιά. Ζώντας σε μια μικρή κοινωνία, και «γιατί να το κρύψομεν άλλωστε» και κουτσομπολίστικη, το να διαταραχθεί και να μεταβληθεί η κατάσταση στην οικογενειακή σου ζωή, δεν μπορεί να παραμείνει προσωπικό ζήτημα. Πέραν των όποιων προσωπικών σου δυσκολιών, καλείσαι να απολογείσαι, να εξηγείς, να διαχειρίζεσαι κι ένα μεγάλο αριθμό ατόμων καθημερινά, που άλλοτε το ενδιαφέρον τους είναι γνήσιο κι άλλοτε όχι… Όντως δείχνει, αρχικά τουλάχιστον, να είναι πολυτέλεια η διατήρηση της ατομικής αξιοπρέπειας. Εμείς, προσπαθήσαμε όσο γινόταν μέσω ατομικής συμβουλευτικής, συμβουλευτικής ζευγαριών αλλά και συμβουλευτική οικογένειας, είτε να επανενώσουμε το ζευγάρι βοηθώντας το να γεφυρώσει τις διαφορές του, είτε να χωρίσει όσο πιο πολιτισμένα γίνεται και συνεργατικά αναφορικά με τα παιδιά τους. Συχνά καλούμασταν να γίνουμε οι διαμεσολαβητές ανάμεσα στα δύο μαχόμενα «στρατόπεδα», αλλά σχεδόν πάντα το αποτέλεσμα μας δικαίωνε και μας αποζημίωνε.
Μεγάλο πλήγμα στην αξιοπρέπειά τους δέχονται και οι χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών. Αντιμετωπίσαμε αρκετά περιστατικά στο γραφείο, ακόμη κι εφήβων. Η μεγαλύτερη δυσκολία μας εδώ ήταν να πείσουμε τα άτομα ότι δεν ανήκουν στο περιθώριο, στην παραβατικότητα, ότι μπορούν να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους και τον έλεγχο της ζωής τους. Πραγματικά έπρεπε να δίνουμε μάχη μαζί τους, συνοδοιπόροι τους, άλλοτε φιλοτιμώντας τους κι άλλοτε οριοθετώντας τους πολύ αυστηρά. (Η γειτονιά μας είχε μάθει πια κι έπαψε να αναρωτιέται τί συμβαίνει κάθε φορά που άκουγε φωνές από το γραφείο.). Μαθημένοι να ακολουθούν την «ταμπέλα» που τους είχε αποδώσει η κοινωνία και βολεμένοι πίσω από το συγκεκριμένο ρόλο, κρυμμένοι κι αποσυρμένοι από τη ζωή δεν μίλαγαν καν για αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονος στόχος μας με την αποτοξίνωση αποτέλεσε και η επανένταξη στην τοπική κοινωνία με διάφορους τρόπους. Δεν τα καταφέραμε με όλα τα άτομα. Όμως το πλείστο μέρος εκείνων που απευθύνθηκαν σε μας για αποτοξίνωση, ακόμη και σήμερα, δηλώνουν και δείχνουν καθαροί. Σίγουρα πάντως, είναι ξανά ενταγμένοι στην κοινωνία κι έχουν κατορθώσει να αποκαταστήσουν και τις σχέσεις με τους γύρω τους.
Πολύ δύσκολο ήταν να βοηθήσουμε άτομα δίχως οικονομικούς πόρους, δίχως στέγη, δίχως τρόπο επιβίωσης να νοιώσουν αξιοπρεπή και να αρχίσουν να μπαίνουν πάλι στην διαδικασία του «ελπίζειν» για ένα καλύτερο αύριο. Με κείνα τα άτομα πραγματικά δυσκολευτήκαμε να τα πείσουμε να αφήσουν το πεζοδρόμιο, το παγκάκι, την παραλία, τα σκουπίδια για τροφή και να αναζητήσουν μαζί μας εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης. Σε άρνηση για το «σύστημα», τις υπηρεσίες, το κράτος, μα συχνά και τον συνάνθρωπο, με υποβόσκοντα ψυχιατρικά προβλήματα μα και ιατρικά, ήταν πραγματικά δύσκολο ακόμη και να τα προσεγγίσουμε και να κατορθώσουμε να επιτευχθεί σχέση εμπιστοσύνης. Ήθελε χρόνο, σίγουρα οι πέντε συνεδρίες που όριζε το σύστημα δεν έφταναν,- όπως άλλωστε και σε άλλες περιπτώσεις-, μα εμείς μετράγαμε τις συνεδρίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις με μάλλον ανορθόδοξο τρόπο και καταφέραμε αρκετά, τουλάχιστον την εξασφάλιση ανθρώπινων όρων διαβίωσης.
Συχνά περάσαμε τα αυστηρώς καθορισμένα και πολύ συγκεκριμένα πλαίσια του προγράμματος προκειμένου να γίνουμε αποτελεσματικότερες στη δουλειά μας και στην προσπάθειά μας να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τα άτομα που ζήταγαν από μας βοήθεια. Θα πρέπει εδώ να τονίσω, και σκόπιμα άφησα για το τέλος, την πολύτιμη στήριξη και βοήθεια όλων ανεξαιρέτως των υπηρεσιών του τόπου μας. Υπήρξαν δίπλα μας από την πρώτη στιγμή, με απόλυτα καλή διάθεση να μας ενημερώσουν, να μας διευκολύνουν, να συνεργαστούν μαζί μας για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ήταν πραγματικά συγκινητική η συσπείρωση των υπηρεσιών, κοινωνικών και μη, σε κάθε περίπτωση ανάγκης. Ειλικρινά, δεν είχαμε στα δύο χρόνια λειτουργίας μας ουδεμία άρνηση! Θεωρούμε σκόπιμο να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα το Περιφερειακό Τμήμα του Ερυθρού Σταυρού της πόλης μας για την αμέριστη στήριξή του, και δη την οικονομική του αρωγή. Κι αυτό γιατί, είχαμε πλείστες περιπτώσεις που απέδειξαν, πως όσοι κοινωνικοί επιστήμονες κι αν συνδράμουν σε κάποιο άτομο που υποφέρει, όσο κι αν ο δήμος σύσσωμος του συμπαραστέκεται, αν δεν μπορούν να του εξασφαλιστούν χρήματα προκειμένου να υπερκεραστούν πρακτικά προβλήματα επιβίωσης, δεν μπορούμε να μιλάμε για διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σας διαβεβαιώνω, πως ποτέ δεν μας αρνήθηκαν κανένα ποσό που ζητήσαμε για κάποιο εξυπηρετούμενό μας.
Πολύ σημαντικό ρόλο στην επίτευξη των στόχων μας έπαιξε επίσης η άριστη συνεργασία που είχαμε μεταξύ μας οι εργαζόμενες. Αν και συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στον εργασιακό μας χώρο, αν και ανήκαμε σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, διαθέταμε διαφορετική επαγγελματική κατάρτιση, δουλέψαμε εξαρχής με απόλυτη αρμονία, συνεργατικότητα κι άριστη διάθεση. Μοιραστήκαμε τον ίδιο ζήλο για τη δουλειά μας, το ίδιο πείσμα για το καλό αποτέλεσμα και το κυριότερο, σταθήκαμε η μία για την άλλη στήριγμα στις δικές της προσωπικές δυσκολίες. Κάναμε συχνά η μία στην άλλη εποπτεία κι ήταν θαρρώ, το πιο χρήσιμο να μπορείς να έχεις σε καθημερινή βάση το καθρέφτισμα του εαυτού σου. Είναι πραγματικά πολύτιμο κι ευτυχές να πηγαίνεις καθημερινά στη δουλειά σου με όρεξη και χαρά που θα ανταμώσεις τη συνάδελφό σου και θα παλέψεις μαζί της ό,τι η μέρα θα σου φέρει.
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω προσωπικά μέσα από τα βάθη της ψυχής μου γι’ αυτή την αναγνώριση της προσπάθειάς μας να είμαστε όσο πιο αποτελεσματικές κι ανθρώπινες στη δουλειά μας. Ξέρετε, συχνά με ρωτούν πώς αντέχω κάθε μέρα να διαχειρίζομαι τόσα προβλήματα. Μα είναι απλό: λατρεύω τους ανθρώπους και κατά συνέπεια τη δουλειά μου. Αυτό όμως που κυριολεκτικά με τρέφει και με αναζωογονεί, είναι η ηθική ικανοποίηση που λαμβάνω από τα άτομα, που βοηθώ και τους οικείους τους. Κι αυτό μου δίνετε κι εσείς εδώ σήμερα: βαθειά ικανοποίηση, χαρά και κουράγιο για να συνεχίσω απρόσκοπτα το έργο μου, όπου κι αν είμαι. Έτσι, ακόμη κι δεν μας επιτρέψουν τελικά να λειτουργούμε σαν Γραφείο Κοινωνικών Υποστηρικτικών Υπηρεσιών Δήμου Ιεράπετρας, εμείς θα φύγουμε με την αξιοπρέπεια μας στο ακέραιο, το ηθικό μας ακμαίο και τη συνείδησή μας πεντακάθαρη!