Το Θεατρικό Παιχνίδι (Θ.Π.) πέρα από το θεωρητικό ορισμό που προκύπτει από την ανάλυση και τον συνδυασμό των λέξεων Θέατρο και Παιχνίδι, είναι κυρίως μια ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.
Από το Θέατρο δανείζεται τις τεχνικές και τα εκφραστικά μέσα (Σωματική Έκφραση – Αυτοσχεδιασμός – Παντομίμα – Κωμικά στοιχεία κ.ά.) κι από το Παιχνίδι τον αυθορμητισμό, το ξεδίπλωμα της φαντασίας και τη φρεσκάδα της «παιγνιώδους» επικοινωνίας. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πεδίων επικοινωνίας «γεννά» τη θεατρική σύμβαση, δηλαδή ένα ΧΩΡΟ-ΧΡΟΝΟ αλλιώτικο από την καθημερινότητα, μέσα στον οποίο τα μέλη της ομάδας του Θ.Π. μπορούν να αναπαραστήσουν (ξεχασμένα ή μη) ενδιαφέροντα, μνήμες, μέσα σε άπειρους φανταστικούς χώρους ή φανταστικούς χρόνους. Για όσο χρόνο το Θ.Π. πραγματοποιείται σαν συλλογική διαδικασία, μα και για όσο χρόνο ταξιδεύει σαν βιωμένη πράξη (ανάμνηση) μέσα μας, ανακαλύπτουμε τη δυνατότητα και το δικαίωμα η συμπεριφορά μας να αποκτά άλλες διαστάσεις και να αποκαλύπτει καινούργιους δρόμους επικοινωνίας με τον εαυτό μας και με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.
Το Παιχνίδι είναι το οξυγόνο των ανθρώπινων σχέσεων από τη γέννηση του ανθρώπου και σε όλη τη διαδρομή κι εξέλιξη της ζωής του. Μέσα από το παιχνίδι ο άνθρωπος νοιώθει χαρά, επικοινωνεί, μαθαίνει, κάνει φίλους, μοιράζεται συναισθήματα κι ανακαλύψεις. Για την παιδική ηλικία- όση διάρκεια κι αν της αναγνωρίζει το κάθε άτομο- το παιχνίδι είναι η κύρια «γλώσσα» επικοινωνίας σε τέτοιο βαθμό που η ξεχωριστή ομιλούσα γλώσσα του κάθε παιδιού (ελληνική, αγγλική κ.ά.) να μη στέκεται εμπόδιο σε αυτήν. Παρατηρούμε λοιπόν παιδιά που μιλούν διαφορετικές γλώσσες να επικοινωνούν και να εκφράζονται παίζοντας, χωρίς η διαφορά στη γλώσσα να στέκεται εμπόδιο.
Ο άνθρωπος όμως εξακολουθεί να έχει την ανάγκη για παιχνίδι, μόνο που κατά την ενηλικίωσή του αυτό αλλάζει μορφή. Οι κανόνες γίνονται πιο συγκεκριμένοι και οι σχέσεις κυρίως δυαδικές. Εκεί το παιχνίδι έχει συγκεκριμένη αναφορά προσώπων και οι κανόνες του περιορίζονται μέσα στις κοινωνικές συμβάσεις που βιώνουν –ανά δύο- οι πρωταγωνιστές (ζευγάρι, γονέας-παιδί, φίλος ή φίλη, συνεργάτες κτλ). Αντίστοιχα δημιουργούνται και οι ρόλοι μέσα σ’ αυτό το πιο «δεδομένο» πλέον παιχνίδι. Όμως η ανάγκη για «ανανέωση» αυτού του οξυγόνου των σχέσεών μας κατευθύνεται είτε σε νέα ατομικά ενδιαφέροντα, είτε σε νέες συλλογικές αναζητήσεις. Κι η πιο συλλογική αναζήτηση μας οδηγεί στις παρυφές της πλέον κοινωνικής τέχνης που θεωρείται το θέατρο. Κι αυτό γιατί για να πραγματωθεί χρειάζεται ομάδα προσώπων με όσο γίνεται πιο κοινές αναζητήσεις μέσα από τις αναπαραστάσεις και τα παιχνίδια των ρόλων που ξεδιπλώνονται μέσα από αυτό.
Βασικό στοιχείο του Θ.Π. είναι η σωματική έκφραση και η μη λεκτική επικοινωνία όταν το συμμετέχον μέλος θεωρεί ότι εκφράζεται καλύτερα στη σιωπή παρά μιλώντας.
Μέσω της συμμετοχής σε μια τέτοια ομάδα επιτυγχάνεται:
- Η χαλάρωση και η ηρεμία σαν βασικό σημείο εκκίνησης όλων των δραστηριοτήτων.
- Η καλύτερη γνώση, άρα και σχέση με τον εαυτό μας.
- Η καλύτερη σχέση με τους άλλους, μέσω της αναζήτησης κι ανακάλυψης νέων οδών επικοινωνίας.
- Η συζήτηση, η ερμηνεία, η επανατοποθέτηση απόψεων κι ιδεών, ο επαναπροσδιορισμός προβλημάτων όπως αυτά «ξεδιπλώνονται» μέσα από τη διαδικασία της αναπαράστασης.